Семантыка-граматычныя і стылістычныя асаблівасці парэмій мовы трылогіі "Палеская хроніка" I. Мележа. Структурна-марфалагічныя асаблівасці, сэнсавая характарыстыка парэмій. Прыказка як моўная адзінка. Картатэка парэмій мовы "Палескай хронікі" Мележа.
При низкой оригинальности работы "Стылістычныя функцыі парэмій мовы "Палескай хронікі" I. Мележа", Вы можете повысить уникальность этой работы до 80-100%
РЭФЕРАТ Ключавыя словы: парэмія, прыказка, парэміялогія, семантыка, характарыстыка, алегарычны характар, функцыя. Аб’ект даследавання: парэміі ? мове трылогіі I. Мележа “Палеская хроніка”. Прадмет даследавання: семантыка-граматычныя і стылістычныя асаблівасці парэмій мовы трылогіі “Палеская хроніка” I. Мележа. Задачы: 1)скласці картатэку парэмій мовы “Палескай хронікі” I. Мележа; 2) даць сэнсавую характарыстыку парэмій мовы “Палескай хронікі” I. Мележа; 3) вызначыць структуру парэміі і апісаць марфалагічныя сродкі арганізацыі дадзеных адзінак; 4) разгледзець спосабы ?ключэння парэмій у кантэкст; 5) вызначыць стылістычныя функцыі парэмій мовы “Палескай хронікі” I. Мележа. Характарызуючы гэты малы жанр беларускай вуснапаэтычнай творчасці, вядомы даследчык славянскага фальклору К.П. Кабашнікаў слушна за?важае: Прыказка мае шырокае поле ?жывання, яна адносіцца не толькі да той канкрэтнай сітуацыі, пра якую ідзе гаворка, а да любой падобнай, калі абставіны прымушаюць чалавека акты?на шукаць выйсце, рабіць, здавалася б, немагчымае, для выпра?лення крытычнага становішча, выратавання жыцця, маёмасці, справы i г. д. У выніку шматгадовага вывучэння мовы, побыту, звычаяў свайго народа I.I. Насовіч зазначае: Беларусы ўсе факты, усе выпадковасці чалавечага жыцця, усе ўчынкі, як добрыя, так i дрэнныя, i ўсякае нават меркаванне пра што-небудзь падводзяць пад мерку cвaix прыказак. На гэты аспект звяртаюць увагу даследчыкі: Супаста?ляючы беларускія прыказкі, прыма?кі i загадкі з адпаведнымі жанрамі фальклору іншых славянскіх народа?, мы імкнемся перш за ?сё ?весцi беларускі матэрыял у агульнаславянскі кантэкст, паказаць яго як неадемную частку агульнаславянскай духо?най спадчыны, падобную не толькі агульным зместам, логікай разважання, вывадамі з пэ?ных сітуацый, але i вобразамі, асобнымі мастацкімі дэталямі, паэтычнымі сродкамі. Прыказкі i прыма?кі - вельмі спецыфічныя творы, якія стаяць на мяжы па?сядзённай мо?най практыкі чалавека i мастацтва слова i могуць быць аднесены як да першай, так i да другога. Таму некаторыя вучоныя XIX - XX стст (Ф. I. Як адзначае У. Юрэвіч, “… Мележ, як сапра?дны мастак, забіраецца ? самыя нетры чалавечай душы…” [24 , с.
Вы можете ЗАГРУЗИТЬ и ПОВЫСИТЬ уникальность своей работы
