Летапісы, гістарычныя творы XI-XVII стст., у якіх апавяданне вялося па гадах, найважнейшыя гістарычныя крыніцы і самыя значныя помнікі грамадскай думкі і культуры Старажытнай Русі. Вывучэнне летапісе як гістарычнай крыніцы і метады іх вывучэння.
Вялікае развіцце атрымала летапісанне у Ноугарадзе пры двары арцыбіскупа, пры манастырах і цэрквах. У летапісных скляпеннях адлюстроуваліся гл. чынам падзеі мясцовага значэння (нараджэнне і смерць князеу, выбары пасадніка і тысяцкі у Ноугарадзе і Пскове, ваенныя паходы, бітвы і г. д.), царкоуныя (пастауленне і смерць біскупау, ігуменау манастыроу, пабудова цэрквау і інш), неураджай і голад, эпідэміі, характэрныя з"явы прыроды і інш Падзеі, якія выходзяць за межы мясцовых інтарэсау, адлюстраваны у такіх летапісах слаба. У Растове летапісанне вялося пры двары біскупау, і летапісы, створаныя у Растове, адлюстраваны у шэрагу скляпенняу, у тым ліку у Ермалінская летапісе к. Летапісны звод, заснаваны на багатай наугародскай пісьменства, "Сафійскі временник", з"явіуся у Ноугарадзе. Летапісы вяліся таксама у Ноугарадзе і Пскове, у Пячэрскім манастыры пад Псковам.
Вы можете ЗАГРУЗИТЬ и ПОВЫСИТЬ уникальность своей работы
