Аналіз літаратурнай пародыі як віду мастацтва. Месца сатыры і гумару ў сістэме родаў, відаў і жанраў літаратуры. Аналіз літаратуразнаўчых крыніц, прысвечаных пародыям і эпіграмы ў беларускай літаратуры. Эвалюцыя іх у творчасці сучасных пісьменнікаў.
Аннотация к работе
Пародыя найперш мастацкая з’ява, а таму ёй уласціва глыбіня аўтарскай задумы, зместавая невычарпальнасць, якую імкнецца асэнсаваць дапытлівы і інтэлектуальны чытач. І таму дастаткова вялікая колькасць даследчыкаў прысвяцілі свае працы апісанню сутнасці, этапам станаўлення, эвалюцыі жанру пародыі і эпіграмы ў беларускай літаратуры на працягу усяго часу яе існавання. У сувязі з гэтым мэтазгодна назваць некаторыя прозвішчы нашых беларускіх даследчыкаў. Так, даследчык Літвінава Ю. аналізуе рысы сатыры і гумару ў паэтычных творах Уладзіміра Караткевіча (“Сатыра і гумар у паэзіі Уладзіміра Караткевіча”) [8]. Ролю сатырычных твораў у літаратурным працэсе перыяду Вялікай Айчыннай вайны раскрывае літаратуразнаўца Багрова Д. у сваёй працы “Беларуская сатырычная літаратура перыяду Вялікай Айчыннай вайны” [31]. На сённяшні дзень у айчынным літаратуразнаўсве няма комплекснага даследвання жанру пародыі і эпіграмы ў гісторыі беларускай літаратуры, што і абумоўлівае актуальнасць дадзенага даследавання. А гумар і сатыру згадваюць у сувязі з жанрам камедыі. У пасляваенны час з пародыямі выступалі М. Паслядовіч, С. Шушкевіч, М. Скрыпка, Н. Гілевіч, Р. Барадулін, П. Місько. Гэта азначэнне даволі вузкае, тут улічваецца толькі адзін аспект, а менавіта абсмейванне на ўзроўні тэксту твора, у той час, калі працэс парадыравання можа адбывацца не толькі на ўзроўні тэматыкі, але можа быць парадыраваны і стыль, і час і мноства іншых аспектаў.