Драматургія В. Дуніна-Марцінкевіча ў ацэнках беларускіх даследчыкаў. Жанрава-стылёвыя асаблівасці і характарыстыка персанажаў камічнай оперы "Ідылія". прыёмы і спосабы дасягнення камічнага эфекту ў "пінскай шляхце". Адметнасць сатыры ў камедыі "Залёты".
Аннотация к работе
МІНІСТЭРСТВА АДУКАЦЫІ РЭСПУБЛІКІ БЕЛАРУСЬ БЕЛАРУСКІ ДЗЯРЖАЎНЫ ЎНІВЕРСІТЭТ Філалагічны факультэт Кафедра гісторыі беларускай літаратуры ПРАБЛЕМАТЫКА І СІСТЭМА ВОБРАЗАЎ КАМЕДЫЯГРАФІІ В. ДУНІНА-МАРЦІНКЕВІЧА Дыпломная работа студэнткі VI курса завочнай формы навучання спецыяльнасці “Беларуская філалогія” Лаппо Наталлі Сяргееўны Мінск, 2011 ЗМЕСТ Уводзіны 1. Жанрава-Стылёвыя асаблівасці і характарыстыка персанажаў камічнай оперы “Ідылія” 3. Янка Купала Вытокі развіцця нацыянальнай драматургіі і нацыянальнага тэатра на Беларусі закладзены ў вуснай народнай творчасці, у народных гульнях і абрадах. На тэрыторыі Беларусі з XVI і да пачатку XX ст. шырока бытаваў лялечны тэатр батлейка. Папулярнымі былі паказы Мацей і доктар”, “Антон з казой і Антоніха”, “Ванька малы”, “Барын” і інш” [Янушкевіч, 1984. Аднак важкасць зробленага В. Дуніным-Марцінкевічам усебакова можна ацаніць толькі сабраўшы ў адно праробленае ім як першым прафесійным беларускім літаратарам ХІХ ст. Але і тое, над чым злітаваўся час, у агульным памеры складае больш, чым створанае па-беларуску яго папярэднікамі і сучаснікамі. Творы яго характарызуюцца пільнай увагай да жыцця прыгоннага селяніна, яго звычаяў, абрадаў. Першым творам В. Дуніна-Марцінкевіча, які дайшоў на нашых дзён, было лібрэта камічнай оперы - “Ідылія” (другая назва - “Сялянка”), напісанае на польскай мове і надрукаванае асобным выданнем у 1846г. у Вільні. 26], - адзначае А. Семяновіч. У 1852 г. у фальварку Люцынка (каля Івянца) ён арганізаваў тэатральны калектыў, у складзе якога было звыш 20 чалавек, у тым ліку сам пісьменнік, яго дочкі Каміла і Мальвіна, сын Міраслаў, яго таварышы, вучні школы ў Люцынцы, сяляне. Але ёсць і другі Дунін-Марцінкевіч - моцны духам змагар за беларускую нацыянальную культуру, дэмакрат, які патрабаваў павагі да селяніна і ўзнімаўся да ўзроўню перадавых людзей свайго часу [Кісялёў 1988, с. Другі артыкул “Карэспандэнцыя” (“Газэта варшавская” 1855, № 244) прысвечаны “Гапону”: “Гапон” (такая назва кніжкі, Мінск, выданне Бейлінаў, 125 стар. ). С.